Nr 2

„Rysunek nr 2” przedstawia zestaw kilku twarzy wpisanych w geometryczno–abstrakcyjną kompozycję pejzażową. Charakterystyczne dla wczesnego Fangora połączenie linearności, ekspresyjnej kreski i miękkiego światłocienia tworzy atmosferę oniryczną, pełną niedopowiedzeń i wizualnych napięć.
Przenikające się twarze, odwrócone orientacje i symboliczne układy sugerują refleksję nad percepcją, tożsamością i relacją człowieka z otoczeniem. To jedna z bardziej psychologicznych prac z wczesnego okresu, w której figuracja łączy się z eksperymentem formalnym.