Nr 1

Ten rysunek Wojciecha Fangora z 1954 roku ukazuje siedzącą, nagą postać w profilowym ujęciu, wpisaną w złożoną konstrukcję geometrycznych płaszczyzn. Delikatnie modelowana światłocieniem sylwetka kontrastuje z ostrymi, płaskimi formami, które otaczają ją niczym abstrakcyjna architektura.
Praca reprezentuje wczesny okres twórczości Fangora, w którym artysta eksperymentował z zestawieniem figuracji i geometrii, badając sposób, w jaki forma ludzka funkcjonuje w zbudowanej przez artystę przestrzeni wizualnej. To moment przejściowy – pomiędzy wcześniejszą figuracją a późniejszym zainteresowaniem percepcją, iluzją i przestrzenią optyczną.
Rysunek emanuje spokojem i introspekcją, a jednocześnie ujawnia fascynację strukturą, rytmem i relacją ciała do otoczenia.