Bio
Joan Miró i Ferrà urodzony 20 kwietnia 1893 w Barcelonie, zmarł 25 grudnia 1983 w Palma de Mallorca. Kataloński malarz, rzeźbiarz i ceramik. Jego dzieła należące do nurtu surrealizmu, są wyrazem powrotu do dzieciństwa i interpretowane jako „piaskownice dla podświadomości”. Styl Miró to połączenie prostej formy i bardzo żywych kolorów. Prace odzwierciedlają tęsknotę artysty za dzieciństwem, kojarzą się bowiem z rysunkami małego dziecka.
Joan Miró urodził się jako syn złotnika i jubilera. Miał zostać poważnym biznesmenem, równolegle ze sztuką studiował nawet biznes. Niezbyt długo jednak pracował w zawodzie księgowego. Przypłacając to załamaniem nerwowym oddał się całkowicie sztuce.
Początkowo Miró tworzył w różnych stylach, na przykład fowistycznym i kubistycznym. Po roku 1920 zamieszkał w Paryżu, gdzie poznał Pabla Picassa, Wasilija Kandinskiego i innych znanych artystów. W 1924 roku dołączył do surrealistów z kręgu André Bretona, zawsze jednak pozostając nieco z boku. Ten fakt pozwolił mu eksperymentować z różnymi stylami bez obawy, że zostanie wykluczony ze środowiska. Niezależność ta jest mocno widoczna w jego pracach.
Pod wpływem surrealistów rozwinął swój indywidualny styl, czyli zestawienie umieszczonych nieważko kolorowych znaków i poetyckich form, które kojarzą się zarazem z pozornie naiwną świeżością inwencji i z wybujałym oraz barokowym duchem katalońskim. Jego stylistyka to „organiczne” formy i „spłaszczony” rysunek o ostrych liniach. Styl Miró wykształcił się ostatecznie z początkiem lat 30. XX wieku. Charakterystyczne żywe kolory i proste formy to typowy styl Miró. André Breton, twórca surrealizmu i jeden spośród jego bardziej radykalnych teoretyków, nazwał Miró „najbardziej surrealistycznym spośród nas wszystkich”. W tych czasach Miró zyskał sławę i zaczął być rozpoznawalny poza granicami Francji.
W latach 1940–1948 Miró wrócił do Hiszpanii i zaczął pracować z różnymi mediami: rzeźbą, ceramiką i muralami, czyli malarstwem ściennym. W 1947 roku wyjechał po raz pierwszy do Stanów Zjednoczonych, gdzie miał kilka monograficznych wystaw z najważniejszą spośród nich w Museum of Modern Art w Nowym Jorku w latach 1951 oraz 1959. W roku 1954 Miró zdobył nagrodę na Biennale w Wenecji.
W 1959 roku André Breton poprosił Miró, aby wziął udział w wystawie „Hołd surrealizmowi” wraz z Enrique Tábarą, Salvadorem Dalim i Eugenio Granellem. W tym samym roku Miró otrzymał Guggenheim International Award. Z początkiem lat 60. XX wieku jego prace doceniły największe muzea na świecie, organizując mu wystawy, a Miró tworzył ilustracje, litografie i monumentalne rzeźby dla założonej przez Aimeé Maeghta, sławnego marszanda sztuki, Fundacji Maeghta.
W roku 1968 Miró uzyskał doktorat honoris causa Uniwersytetu Harvarda, a w 1979 roku – Uniwersytetu Barcelońskiego. W 1968 roku ukończył realizacje zamówienia na dwie duże kompozycje ceramiczne dla siedziby UNESCO w Paryżu – „Ścianę Księżyca” oraz „Ścianę Słońca”. W roku 1972 powstała Fundacja Miró – muzeum sztuki współczesnej poświęcone jego twórczości.
W 1980 roku Miró dostał Złoty Medal Sztuk Pięknych z rąk króla Hiszpanii Juana Carlosa.
Pod koniec życia Miró zaczął korzystać z różnych form wyrazu, tworząc między innymi setki ceramik.
Zmarł w swym domu w Palma de Mallorca 25 grudnia 1983 roku.
Wiele jego dzieł można obejrzeć w Fundacji Joana Miró w Montjuïc w Barcelonie i w National Gallery of Art w Waszyngtonie.